Grootmeesters van film op papier... Van MISERY tot THE WEST WING

Kijk, daar zie je mij kijken naar de twee SUPER GROOTMEESTERS. 

Als je mijn gezicht had kunnen zien, dan had je de bewondering er af kunnen zien...

De oudere is WILLIAM GOLDMAN (meester scenarioschrijver van 24 films als MISERY en ontelbare re-writes van films). 

Hij is ook de schrijver van de oorlogsfilm A BRIDGE TOO FAR met Robert Redford: Als 17 jarig jongetje uit Nijmegen speelde ik daarin als figurant een Nazi, die zich terugtrok... zichtbaar in de eerste drie shots van de film voor de goede kijker... 

De jongere is AARON SORKIN (meester tv- en filmschrijver van o.a. WEST WING, A FEW GOOD MEN en CHARLIE WILSON'S WAR). 

Ik moest vandaag aan hen denken, toen ik drie scenario's doorlas. Alle drie de scenario's waren prima wat inhoud betreft. Maar het was zwaar om er door heen te komen:

Waarom? 

"Zwarte pagina's" noemen ze dat in Amerika: Oftewel: De pagina staat zo vol met zinnen, dat de pagina wel zwart lijkt. 

In Amerika is dat verboden. Je script moet lezen als een trein...

Bovenstaande WILLIAM GOLDMAN was de eerste, die een scenario tot een geweldig spannende,  super leesbare "film op papier" maakte. Als je begon te lezen, kon je het niet meer neerleggen...

Dat was echt een revolutie. Het was super opwindend om zijn scripts te lezen. 

Aaron Sorkin noemde hem de "SERGEANT PEPPER" van het scenario schrijven.  "Sergeant Pepper" was het revolutionaire album van The Beatles. Na "Sergeant Pepper" was de popmuziek nooit meer hetzelfde.

Sinds Goldman is scenario schrijven niet meer hetzelfde...

Sorkin zelf kan er ook wat van. Zijn scripts lezen zo lekker, dat je vergeet dat je al op pagina 20 bent, als je eigenlijk maar 5 pagina's had willen lezen. 

Dat noemen ze de Sorkin-touch: Hij schrijft korte, snelle, ritmische dialogen... Meestal zegt men niet meer dan een paar woorden tegen elkaar...

Zowel Goldman als Sorkin weten dat het OOK hun taak is de lezer enorm te entertainen. Want in Amerika is die lezer degene, die beslist of iets doorgaat of niet...

 

De meneer rechts kan er ook wat van: SHANE BLACK. Zijn beschrijvingen zijn ZO goed en ZO lekker geschreven, dat het bijna een verhaal-kunst apart is... Lees zijn LETHAL WEAPON of THE LONG KISS GOODNIGHT maar eens.

Je kunt hun scripts gewoon op het internet vinden, als je eens iets wil lezen. Bijvoorbeeld op de site www.simplyscripts.com. 

Een script, dat leest als een trein is bijvoorbeeld DIT SCRIPT. 

Vandaag wilde ik dat 1 van die 3 scripts zo las...

Films moeten over extremen gaan

Deze film BROKEBACK ZOMBIE is 'speciaal voor de liefhebber'. 

Want de rest van de mensen vindt dit waarschijnlijk grote rotzooi. 

Toch hebben de makers iets begrepen, wat vaak in Nederland onderschat wordt:

MOVIES ARE ABOUT EXTREMES.

En dat geldt nog het meest voor films 'over gewone mensen'.

De film ORDINARY PEOPLE lijkt misschien over gewone mensen te gaan, maar dat is helemaal niet zo. Het gaat niet over ordinary people, maar juist over extra-ordinary people. 

ORDINARY PEOPLE gaat niet over ordinary people.

Neem bijvoorbeeld AMERICAN BEAUTY: Dat lijkt een film over een gewone man (Kevin Spacey) in een saai voorstadje.

Helemaal niet! 

Kevin Spacey loopt gevaar om DOODGESCHOTEN te worden door zijn bloedeigen DOCHTER.

Maar niet alleen dat: OOK door zijn VROUW. 

EN ook nog eens door zijn BUURMAN. 

En dat allemaal BINNEN EEN DAG. 

MOVIES ARE ABOUT EXTREMES.

Nog een voorbeeld, het verschil tussen een tv-idee en een film-idee: 

Een jongen, die door zijn vrienden gedwongen wordt om voor het eerst sex te hebben... 

Dat is een tv-idee.

Maar: Als die jongen 40 jaar oud is... dan is het een film (THE 40 YEAR OLD VIRGIN).

Dus dat is dat tv-idee naar het extreme geduwd.

Wat willen wij als publiek zien in een film?

Dat de hoofdpersoon door een hel gaat. En dat ie geen idee heeft hoe hij hier ooit uitkomt.

Of zoals scenarioschrijver Shane Black (LETHAL WEAPON) zegt: Maak het je hoofdpersoon zo moeilijk mogelijk... elke scene weer.

Ik vermoed dat dat in BROKEBACK ZOMBIE ook gebeurt... hoewel ik geen idee heb waar het over gaat: 

Twee homosexuele Zombie cowboys, in een tijdperk, dat Zombies nog niet openlijk homo mochten zijn?

PS Gister schreef ik over Karen Lutz van LEGALLY BLONDE. Lees net dat zij met haar schrijfpartner en Ana Faris van HOUSE BUNNY een pitch verkocht hebben aan Paramount Pictures: 

De pitch is: Two estranged sisters team up to land a husband.

Geweldige pitch: Je ziet de film voor je, en... het gaat over extremen...

PS Blijkbaar kun je 'volger' van deze blog worden, maar ik ben er nog niet achter hoe: hoewel een aantal mensen dat wel weten, want die zijn 'volger' geworden. Leuk!