Pitchen: Hoe doe je het in de praktijk?

In Amerika zie je vaak nummerborden met een "eigen tekst".

Deze is heel duidelijk maar ook teasend: Omdat de KGB eigenlijk een GEHEIME dienst is. En dan ook nog eens MRS ervoor...

Het zou een titel van een film kunnen zijn.

Dit is SYD FIELD, scenario guru. Hij is wereldberoemd geworden door zijn term "plotpoint".

Zeg je Syd Field, dan zeg je "plotpoint".

Wat zou zijn nummerbord zijn?

Precies. Wij konden onze ogen niet geloven, toen hij zijn auto naast de onze parkeerde.

Maar het heeft ook wel iets: Namelijk: DUIDELIJKHEID. En je moet je onderscheiden in die grote jungle van Hollywood.

Over naar hoe het werkt bij grote "pitch-festen", waar je -vaak tegen betaling- kunt pitchen. 

Wat pitcht deze man?

Hij laat niets te raden over: Een film over een kok. 

Wij zouden dat belachelijk vinden, om ons zo om te kleden.

Maar deze man weet dat hij op dit "pitch-fest" niet de enige is, die pitcht. Nee, er zijn honderden anderen (concurrenten). Dus hij wil een onuitwisbare indruk maken.

Kijk, dit is een deel van de tafelindeling.  Achter iedere tafel een producent. 

"Donner" betekent bijvoorbeeld de productiemaatschappij van Richard Donner, de man van bijvoorbeeld de LETHAL WEAPON films met Mel Gibson, FREE WILLY en X-MEN.

"Kopelson" is Arnold en Anne Kopelson, verantwoordelijk voor bijvoorbeeld SEVEN met Brad Pitt, THE FUGITIVE met Harrison Ford en PLATOON.

Iedereen heeft slechts 5 minuten om te pitchen. De eerste halve minuut is om je voor te stellen: Je naam en je beste prestatie tot nu toe. Heb je niet echt iets bijzonders, zeg dan niets.

Dan pitch je (volgens de pitch-regels, die ik binnenkort zal beschrijven). Niet langer dan 1 of anderhalve minuut. 

Want dan hou je nog relatief ruim de tijd over om de producent te laten reageren. Dat is heel erg belangrijk. Want in die feedback kun je horen, wat er mogelijk nog beter of anders kan. 

Om dit goed te kunnen doen, moet je dus je pitch terugbrengen tot maximaal anderhalve minuut. Daar zijn allerlei trucs voor (die komen ook een andere keer). 

Je moet die ene pitch super goed uit je hoofd kennen. Want je moet hem heel relaxed vertellen, bijna alsof je hem ter plekke verzint. 

Daarom zie je ook in de voorbereiding al die mensen, die als zombies in zichzelf hun pitch herhalen en herhalen. Sommigen raken zo zenuwachtig, dat ze hun eigen naam niet meer weten.

Serieus: Het gebeurt vaak: "Hallo, mijn naam is..." En dan blanco.

En het is begrijpelijk. Vanwege de enorme druk: deze 5 minuten kan je JA tegen je droomproject betekenen en je ook nog eens rijk maken. 

MAAR: Je moet ook nog eens niet 1 maar 2 pitches voorbereiden. Want het kan dat de producent je na 15 seconde onderbreekt, en zegt: Sorry, wij werken al aan zoiets. Heb je iets anders?

Dan moet je -met een bruggetje- meteen omschakelen naar die andere pitch.

Dat gebeurde ons 2 keer. Dan schrik je je rot. Je wereld stort in. Maar je moet binnen 1 seconde van die schrik bekomen, professioneel blijven glimlachen, en hup, de volgende pitch...

Want waar gaat het om? Wat wil je bereiken in zo'n pitch-fest? 

Dat de producent zegt: Hier is mijn kaartje, bel me morgen of stuur me morgen een synopsis, treatment of een script. 

Dus je pitch moet enorm TEASEND zijn. En hoe dan ook EMOTIE opwekken.

Want: De producent moet MEER willen weten. Dus vertel NOOIT hoe het afloopt...

Pitchen: Hoe is het ontstaan? Ongelooflijk!

De wereldberoemde man links op de foto is er grotendeels de oorzaak van dat we tegenwoordig film-ideeen pitchen. 

En dat was nou juist absoluut NIET zijn bedoeling.

Deze SYD FIELD is de bekendste scenario-guru ter wereld. Hij heeft in de afgelopen 30 jaar meer dan 1 miljoen boeken over scenario-schrijven verkocht. 

Hij verdient groot respect, omdat hij de eerste met scenario-boeken was. En zijn boeken hebben vrijwel elke scenario-schrijver op de een of andere manier beinvloed.

Zelfs nu nog, terwijl hij echt hopeloos achterhaald en verouderd is. 

Hollywood lacht hem hartelijk uit, maar mensen horen hem nog steeds graag, en leraren geven nog graag les uit zijn boeken, omdat hij je doet geloven dat scenario-schrijven simpel is. 

En dat is volstrekt onterecht, want scenario-schrijven is enorm moeilijk.

Hoe komt het nou, dat deze beminnelijke Afgod grotendeels verantwoordelijk is, dat we nu film-ideen pitchen (en daar in 1 klap miljonair mee kunnen worden)? 

Volgens Hollywood's pitch-keizer Robert Kosberg zit het ongeveer zo: 

Vroeger werd Hollywood geregeerd door Studio's.  Iedereen stond onder contract. De studio's gebruikten alleen de scenario-schrijvers, die ze onder contract hadden. 

Toen was het voor een outsider vrijwel onmogelijk om een idee te pitchen. 

Rond de jaren zestig verdween het Studio-contract-systeem. Nu konden de scenarioschrijvers zelf met scenario's aan komen.

Die hadden ze dan geschreven 'on speculation' of 'on spec': In de hoop dat het script verkocht zou worden.  Dat waren er zo'n 2000 per jaar in Hollywood. Dat ging prima.

En toen kwam ineens Syd Field met zijn boek SCREENPLAY. En die vertelde, dat iedereen een echte carriere als scenarioschrijver zou kunnen beginnen. 

Je hoefde alleen maar zijn relatief eenvoudige richtlijnen te volgen, en je had een even grote kans als ieder ander. 

En toen werden er in het begin van de jaren '80 bij de Writer's Guild niet meer per jaar de normale 2000 scenario's aangemeld. 

Nee, ineens waren het er.... 25.000 per jaar!

Dank zij Syd Field.

Een toename van 1250%...

Dat kon Hollywood niet aan. Hoe moesten ze ineens 23.000 meer scenario's per jaar lezen en beoordelen.

De oplossing was simpel: PITCHEN! 

En zo werd het: Geen scenario schrijven, maar pitch je film idee maar in een paar regels. 

Heel bizar dus, dat dit film-idee-pitchen veroorzaakt is door de man, die juist wilde, dat iedereen een carriere begon als scenario-schrijver door ze te leren scenario's te schrijven...

Ongelooflijk eigenlijk...

Net zo ongelooflijk als ik het altijd heb gevonden dat deze man nooit een scenario verkocht heeft. 

Want hij vertelde me een paar jaar geleden, dat hij eigenlijk scenarioschrijver is. Hij hoopte toen dat zijn nieuwe Science Fiction scenario verkocht werd.

Maar in die 30 jaar lesgeven over hoe je een goed scenario moet schrijven, heeft hij zelf nooit een scenario kunnen verkopen...