Twinig jaar onder water voor film-succes

Dit is een van de laatste oude filmtheaters in Los Angeles. 

Deze staat in de hippe wijk Los Feliz (spreek uit: Los Fie-les). Het is pas opgeknapt.

Vanmiddag gingen we naar een ander oud filmtheater bij de gezellige Farmer's Market, dat niet is opgeknapt. Op de deur hing een papier: "In zaal 2 werkt de verwarming niet, dus het is er erg koud". 

Gelukkig gingen we naar zaal 1. Maar daar hing een papier: "Dit theater is 87 jaar oud. Er zitten gaten in het dak, dus als het gaat regenen, dan regent het binnen."

En verdomd: Toen we wilden gaan zitten, begon het te regenen, gewoon recht de zaal in...

In het Los Feliz-theater zagen we laatst de film CHANGELING met Angelina Jolie.

Een moedige film over een moeder, die niet haar verdwenen kind terugkrijgt, maar een ander kind, dat beweert haar kind te zijn. In haar strijd om de waarheid gaat ze bijna kopje onder. 

Het moedige van de film is, dat het keihard over de corruptie van de politie van Los Angeles gaat. Weliswaar speelt het zo'n 80 jaar geleden, maar toch. Niemand durft dat. Behalve iemand die niemand durft aan te pakken... regisseur Clint Eastwood.

Dit is de schrijver van CHANGELING, Michael Straczynski. Hij wordt getipt voor een Oscar voor beste scenario. Afgelopen jaar werd hij in Cannes genomineerd voor de Gouden Palm, maar hij won de Palm niet, omdat een paar juryleden maar niet konden geloven dat dit smerige politie-corruptie-verhaal echt van A tot Z waar gebeurd was. 

Inmiddels werkt hij aan films voor Tom Hanks, Brad Pitt, Tom Cruise en regisseur Ron Howard (DA VINCI CODE).

Een succesvol man dus, deze Michael.

Maar dat heeft een grote prijs, vertelde hij.

Hij is vanaf zijn 22ste doodsbang geweest dat hij het niet zou maken als scenarioschrijver.

Daarom stortte hij zich voor 1000% op het schrijven, en hij gaf al zijn karige geld uit aan scenario-boeken en lessen, zodat hij slechts op water en 'beef jerky' leefde. Alleen op zondag gaf hij zichzelf Kentucky Fried Chicken (nu heet het KFC, omdat er te weinig chicken in zit om het chicken te noemen, heb ik ooit horen zeggen.)

Want...he was determined to make it... or die.

Hij gelooft dan ook niet in mensen, die zeggen dat ze "scenarioschrijver willen worden". Hij spuugt daar op: Je BENT scenarioschrijver of je bent het niet.  Het is een keuze. 

Hij heeft er 25 lange jaren over gedaan om te komen, waar hij nu is. Hij vertelde dat hiij daarvoor geleefd heeft als een man onder water, geobsedeerd om te slagen. 

Zo geobsedeerd dat hij niet geleefd heeft.

Dat beseft hij nu. En dat betreurt hij nu.

Maar, vertelde hij, als hij het anders gedaan had, was hij er nooit gekomen, en had hij zijn droom niet waargemaakt...

Een Nederlander naar de top van Hollywood...

Dit beeld staat op de Griffith Observatory, speciaal voor de toeristen, want het slaat eigenlijk nergens op, maar ja, je wil toch iets tastbaars "Hollywood" fotograferen als toerist. 

Vanaf deze heuvel heb je een prachtig uitzicht op de hoge skyline van downtown (waar vaak scenes gefilmd worden, die zich in New York afspelen).

James Dean kwam ooit naar Hollywood om het te maken. Net als zovele anderen.

Ook Nederlanders natuurlijk. En er komen er steeds meer bij, want de laatste tijd zijn er steeds sterkere geruchten dat er weer een paar gerenommeerde filmers naar Hollywood gaan verhuizen.

Dit is regisseur Roel Reine. Hij is al een tijdje in Hollywood bezig. Het gaat behoorlijk goed met hem. Hij regisseerde vorig jaar bijvoorbeeld een film, die in meer dan 1000 bioscopen in Amerika gaat uitkomen. 

Daarvoor regisseerde hij de actie-acteur Steven Seagal in PISTOL WHIPPED, dat door de Seagal-kenners met grote lof is ontvangen.

Roel werd onmiddellijk gevraagd om een volgende Seagal-film te regisseren. Seagal maakt gemiddeld 4 films per jaar, met een gemiddeld budget van 15 miljoen dollar. Hij is vooral populair in Azie, waar zijn films niet direct naar DVD gaan maar eerst in de bioscoop komen. 

Zelf schijnt Seagal van die 15 miljoen dollar het leeuwedeel in zijn zak te steken. En voor die vele miljoenen salaris doet hij geen stunts of echte actie meer, want daar is hij inmiddels te dik voor, dus doet hij alleen close shots, en de rest doen zijn -slankere- body-doubles. 

(De stunts worden overigens gemaakt door de Nederlandse stuntman Dicky Beer, die iets boven Los Angeles woont, en getrouwd is met een vrouw, die laatst door Jaap Jongbloed voor de tv werd opgezocht omdat zij 'het mooiste meisje van de klas" was geweest,)

Roel, die samen is met SAMSAM-actrice Iris Stobbelaar, zei nee tegen een volgende Seagal, want als je hogerop in Hollywood wil, mag je maar 1 Steven Seagal-film op je CV hebben, anders word je vastgepind op "Seagal-regisseur'. 

Roel zocht een nieuwe, grotere uitdaging. En dat werd de film THE MARINE 2. Hij is nu net klaar met deze film vol actie. Gedraaid in Thailand met een gigantisch grote crew van zo'n 200 man.

Zelf deed hij 1 van de 4 camera's. Voor de kenners (zie foto boven): Een ARRI 235.

Hiermee rende hij bijvoorbeeld met een speciale handheld rig in blauwe dekens gehuld door explosies.  Zie de foto hieronder...

Roel is nu met deze film weer een stap verder omhoog naar de top van Hollywood. 

En wie weet volgen er binnenkort nog meer Nederlanders hem naar Hollywood. De vraag is: Willen die filmmakers zo graag naar Hollywood, of willen ze zo graag weg uit (film)Nederland?

Of beide? 

En waarom dan?

Schrijf even een film van 180 miljoen dollar

Dit zijn Christopher Markus en Stephen McFreely. Wat hebben zij de laatste paar jaar gedaan?

Een script van 180 miljoen dollar geschreven. En even later een script van 200 miljoen dollar geschreven.  En beide zijn gemaakt.

Niet slecht voor twee vrienden, die voordat ze deze opdrachten kregen slechts 1 tv-drama hadden geschreven. 

Helemaal niet slecht omdat de eerste speelfilm, THE CHRONICLES OF NARNIA 1, wereldwijd aan de bioscoopkassa alleen al 739 miljoen dollar opbracht. 

En de tweede NARNIA doet het ook niet slecht...

Tussen de twee NARNIA's door schreven ze een film, die ze zelf helemaal te gek vonden: YOU KILL ME.

Dat gaat over een alcoholistische huurmoordenaar (Ben Kingsley), die naar de alcohol anomynous meetings gaat om er van af te komen, omdat het hem dronken niet lukt om mensen te dood te schieten.  

Als zijn mentor daar ontdekt dat Ben een huurmoordenaar is, komt de vraag op, om hem juist NIET te genezen, zodat Ben geen mensen meer vermoordt... 

Een erg leuk idee. Maar de film deed helemaal niets... een grote flop.

Christopher en Stephen baalden daar enorm van. Ze dachten steeds: Wat als we gewoon zelf de regie hadden gedaan?

Maar daarna dachten ze: Wij zijn schrijvers. Het is een beetje zoals een ober, die eigenlijk de chef kok wil zijn: Eigenlijk weet je als ober helemaal niet hoe je in die keuken moet koken. Dus je kunt beter een hele goede ober blijven...

Het liefst zouden ze ieder hun eigen projecten gaan schrijven. Maar dat is enorm riskant in Hollywood, want Hollywood wil duidelijkheid: Ben je een duo? Dan blijf je een duo. Schrijf je comedy? Dan wil ik geen thriller van je, maar een comedy. 

Ze voelen zich een beetje een beroemd popduo, waarvan de een een solo album wil maken. Dat is een groot risico. Dus misschien toch maar niet...

Maar voorlopig zijn er nog een hoop NARNIA's te schrijven... En zeg nou zelf: Wie zou er niet een keertje een film van 200 miljoen willen schrijven?

Will Smith zegt zomaar ja tegen je

Dit schreef Spielberg eigenhandig op een affiche van ET: "Fly us away with your dreams". Ik moest er vanavond aan denken:

Kan iedereen een Will Smith-film bedenken?

Ja. 

Echt waar? Will Smith, de enige bankable filmster van de wereld?

Ja. Dat is geen droom. Je hoeft er alleen maar voor naar een feestje te gaan.

Dat vertelde de schrijver de nieuwe Will Smith-film SEVEN POUNDS vanavond na een preview. 

Hij kwam op een feestje een man tegen. Ze praatten 20 minuten. En daarna dacht de schrijver: Dit is de meest trieste man, die ik ooit ben tegengekomen.

En toen dacht hij: Wacht even: Die man raakt me zo, misschien is dit mijn grote kans om er een scenario over te schrijven, dat mijn doorbraak wordt. 

Want tot dan toe had deze schrijver alleen klotebaantjes gehad. Hij was begonnen bij de tv-serie HOME IMPROVEMENT, waar acteur Tim Allen een klunzende tv-klusser speelt.

Daar mocht hij geen scripts schrijven, maar alleen verzinnen met wat voor vreemd apparaat Tim Allen deze aflevering weer iets klunzigs komisch zou gaan doen.

En zo kwakkelde zijn 'schrijf-carriere' door. Tot dat feestje...

Hij ging terug naar die vreemdeling. En hij vroeg waarom die man zo in-triest was. De man vertelde toen dat hij verantwoordelijk was voor een space shuttle, die ontploft was en daarom aan zeven mensen het leven had gekost. 

Toen begon de schrijver te denken: Stel, je hebt een hoofdpersoon, die verantwoordelijk is voor de dood van zeven mensen. Hoever zou die hoofdpersoon gaan om het goed proberen te maken? 

Die gedachte voerde de schrijver tot het extreme door: Hoever ga je, als je schuldig bent aan de dood van 7 mensen, om het proberen goed te maken?

En toen had hij een super script idee. Wat vervolgens gekocht werd door de grote Will Smith. 

Althans: De schrijver werd ineens gebeld: Je moet over twee uur bij Will zijn. 

Wie?

Will Smith. Die wil je script kopen. Maar hij wil je eerst zien. 

Bloednerveus reed de schrijver naar Will Smith. Die woont in een sjieke ommuurde "community" in Calabases.

Dat is een luxe slaapstadje tegen Los Angeles aan, waar ook Jessica Simpson woont, en wat het enige stadje in Amerika is, waar je nergens mag roken. Ook niet in je eigen tuin.

Will Smith heeft daar zijn eigen straat: De vier huizen zijn van hem. Gekocht met zijn mega-salaris van de dure filmflop WILD WILD WEST.

Gelukkig kon de schrijver het goed met Will vinden. En Will deelde het idee van de schrijver, dat het verhaal een puzzel was en dat het publiek moest raden waar het over ging. Geen duidelijke aanwijzingen vanaf het begin, maar af en toe "een broodkruimeltje". 

Het publiek tijdens de preview vond de film behoorlijk verwarrend, juist omdat er zo weinig broodkruimeltjes waren gestrooid, en er achteraf veel bluf bleek. 

(Je kunt het al aan de trailer zien: Niemand kan je precies vertellen waar het over gaat... klik hier voor de trailer.)

De schrijver weerde zich kranig tegen alle kritische vragen na afloop. En gelijk had hij: Want hij had toch maar even de nieuwe film van onze grootste filmster Will Smith geschreven...

En dat allemaal dankzij een gesprek op een feestje. En dat kan iedereen overkomen... 

Playboybaas Hugh Hefner en Tom Hanks' carriere

We liepen langs de mega grote boekenzaak BARNES & NOBLE en we zagen dat Playboy baas Hugh Hefner hier straks zijn autobiografie zou signeren.

En toen twijfelden we ineens. Moeten we daar heen gaan? Aan de ene kant is dat belachelijk. Maar aan de andere kant is het ook wel weer uniek. 

We liepen aarzelend de zaak binnen, en ineens was daar opwinding. Want mensen zochten wanhopig naar de boeken van Hugh Hefner. Want zonder een gekocht boek mocht je er niet heen.

En ineens zag ik vlakbij me een boek in de etalage staan...

En ik kon de verleiding niet weerstaan. Ik kocht het boek en kreeg een het allerlaatste blauwe polsbandje, dat recht gaf op de handtekening van de 83-jarige Playboy-oprichter. 

En toen konden we in de rij gaan staan. Er waren al 299 mensen voor ons. Het merendeel mannen. Maar ook een paar vrouwen. En een paar ex-bunnies, zoals deze mevrouw. 

Wat heeft dat nou met film te maken?

Nou, dat zal je verbazen. Een van de allerberoemdste scenarioschrijvers is een vaste gast in de Playboy Mansion. Ik kan zijn naam niet noemen, en ook niet de naam van zijn medewerkster, die een tijd wanhopig achter hem aanzat om te zorgen dat ie eindelijk eens wat schreef. 

Want ooit was ze in competitie met de film SPLASH: Die gaat over een jongen, Tom Hanks, die verliefd werd op een zeemeermin, DARRYL HANNAH.

Toen bekend werd in Hollywood dat het idee voor deze film gekocht was, en dat er een script geschreven ging worden, toen dacht een concurrerende producent: Hee, een soortgelijk idee heb ik ook, ik ga ook zo'n scenario ontwikkelen, en dan gaat het er om wie het eerste is.

Daarom huurde hij die medewerkster in,  die vervolgens die hele beroemde scenarioschrijver inhuurde. 

Maar haar grote probleem was: De scenarioschrijver was steeds verdwenen... naar de Playboy Mansion. Dus zij moest ook steeds daar heen, om te zorgen dat ie behalve zijn gerommel met Playboy Bunnies ook als de sodemieter dat script als eerste klaar had. 

Dat is niet gelukt. SPLASH was eerder, en werd gemaakt. En dat betekende meteen de doorbraak van acteur Tom Hanks en regisseur Ron Howard (APOLLO 13, FROST/NIXON, DA VINCI CODE)

De medewerkster wijt het aan de Playboy Mansion, en dus ook aan Hugh Hefner. Anders was er een veel betere film geschreven. (En anders waren Tom Hanks en Ron Howard pas later doorgebroken... of wie weet wel helemaal niet.)

Terug naar de rij in de mega-boekenzaak voor Hugh Hefner. Na twee uur wachten kwam hij dan, omringd door Playboy Bunnies.

Die Bunnies gingen braaf op een bank zitten. Vooral de tweeling kon dat goed. 

En ik kwam uiteindelijk bij Hugh. Als 300ste. Dat betekent dat hij al een veelvoud van 300 handtekeningen had gezet, want veel mensen hadden wel 10 boeken gekocht: Leuk als Kerstkado, of direct op eBay verkopen...

En zeg nou zelf: Hugh ziet er wat moe uit...

Films moeten over extremen gaan

Deze film BROKEBACK ZOMBIE is 'speciaal voor de liefhebber'. 

Want de rest van de mensen vindt dit waarschijnlijk grote rotzooi. 

Toch hebben de makers iets begrepen, wat vaak in Nederland onderschat wordt:

MOVIES ARE ABOUT EXTREMES.

En dat geldt nog het meest voor films 'over gewone mensen'.

De film ORDINARY PEOPLE lijkt misschien over gewone mensen te gaan, maar dat is helemaal niet zo. Het gaat niet over ordinary people, maar juist over extra-ordinary people. 

ORDINARY PEOPLE gaat niet over ordinary people.

Neem bijvoorbeeld AMERICAN BEAUTY: Dat lijkt een film over een gewone man (Kevin Spacey) in een saai voorstadje.

Helemaal niet! 

Kevin Spacey loopt gevaar om DOODGESCHOTEN te worden door zijn bloedeigen DOCHTER.

Maar niet alleen dat: OOK door zijn VROUW. 

EN ook nog eens door zijn BUURMAN. 

En dat allemaal BINNEN EEN DAG. 

MOVIES ARE ABOUT EXTREMES.

Nog een voorbeeld, het verschil tussen een tv-idee en een film-idee: 

Een jongen, die door zijn vrienden gedwongen wordt om voor het eerst sex te hebben... 

Dat is een tv-idee.

Maar: Als die jongen 40 jaar oud is... dan is het een film (THE 40 YEAR OLD VIRGIN).

Dus dat is dat tv-idee naar het extreme geduwd.

Wat willen wij als publiek zien in een film?

Dat de hoofdpersoon door een hel gaat. En dat ie geen idee heeft hoe hij hier ooit uitkomt.

Of zoals scenarioschrijver Shane Black (LETHAL WEAPON) zegt: Maak het je hoofdpersoon zo moeilijk mogelijk... elke scene weer.

Ik vermoed dat dat in BROKEBACK ZOMBIE ook gebeurt... hoewel ik geen idee heb waar het over gaat: 

Twee homosexuele Zombie cowboys, in een tijdperk, dat Zombies nog niet openlijk homo mochten zijn?

PS Gister schreef ik over Karen Lutz van LEGALLY BLONDE. Lees net dat zij met haar schrijfpartner en Ana Faris van HOUSE BUNNY een pitch verkocht hebben aan Paramount Pictures: 

De pitch is: Two estranged sisters team up to land a husband.

Geweldige pitch: Je ziet de film voor je, en... het gaat over extremen...

PS Blijkbaar kun je 'volger' van deze blog worden, maar ik ben er nog niet achter hoe: hoewel een aantal mensen dat wel weten, want die zijn 'volger' geworden. Leuk!

Bijna astronaut en bijna Grease 3

Deze Karen Lutz moest met haar man meeverhuizen naar Albuquerque in New Mexico, wat zoveel is als the middle of nowhere.

Er was helemaal niets te doen. Dus dacht ze: Ik word of schrijfster of astronaut.

En toen belde er net een vriendin uit Los Angeles op. Ze besloten in de bar, waar ze elkaar ontmoetten, samen te gaan schrijven. En dat deden ze dan meteen maar op de servetten van de cocktails, die ze dronken.

Ze besloten alleen van 2 tot 7 te werken, en alleen bij het zwembad of het strand, met champagne.

Als mensen langsliepen, zeiden die vaak: "Ga toch eens werken!". Maar dat deden ze juist.

Het was in de tijd dat de film CLUELESS een grote hit was. Dat was een eigentijdse versie van EMMA. Dus dachten ze: Dat kunnen wij ook!

Dus kwamen ze met "Shakespeare on a highschool". En dat werd de hit 10 THINGS I HATE ABOUT YOU.

Iedereen kent hun LEGALLY BLONDE. Ze schreven ook SHE'S THE MAN. En onlangs kwam de succesvolle HOUSE BUNNY uit.

Dat laatste ontstond doordat ze actrice Ana Faris zo leuk vonden. Ze belden haar op en zeiden: Wij willen je volgende film schrijven. Heb je een idee?

Ana zei: Ik heb me altijd afgevraagd waar een Playboy bunny heen gaat, als ze uit de Playboy mansion wordt getrapt door Hugh Hefner, omdat die een nieuwe jonge bunny wil.

En dat werd HOUSE BUNNY.

Karen krijgt vaak kritiek dat ze niet diep is. Haar antwoord is: Ik ben veel te oppervlakkig om diep te zijn.

En haar advies is: LAAT ANDERE MENSEN JE NIET DEFINIEREN.

Dat is meteen hun thema, wat in alle films terugkomt. Denk maar aan Reese Witherspoon in LEGALLY BLONDE: Iedereen definieerde haar als dom blondje. Maar dat pikte ze niet en liet iedereen eens zien wie ze echt is.

Haar all time favoriete film is GREASE. Ze was zeer vereerd dat ze GREASE 3 mocht schrijven. Hun idee was:

GREASE, maar dan 20 jaar later.

Dus het waren nu de zeventiger jaren en John Travolta was nu vader geworden van een kind, dat de 'Grease-leeftijd' kreeg.

Maar op het aller- allerlaatste moment haakte Travolta af. Niemand weet echt waarom. Zijn excuus: Grease hoort in de jaren 50...

Karen ziet een grote toekomst voor Romantic Comedies, maar dan wel voor boven de 16 jaar. Want dan kan je tenminste een stuk grappiger zijn. Zie SEX & THE CITY, die ook voor boven de 16 was.

Ana Faris van HOUSE BUNNY heeft inmiddels een nieuwe pitch met Karen en haar schrijfpartner, die vorige week verkocht is: Two estranged sisters team up to land a husband.

Op dit moment zit ze weer heerlijk bij het zwembad. En ze wordt er nog rijk van ook: Want er wordt nu een comedy serie over haar en haar schrijf-vriendin ontwikkeld: Twee sexy succesvolle vriendinnen, die steeds door iedereen verkeerd 'gedefinieerd' worden...

Achteraf is ze blij dat ze geen astronaut is geworden. 

Jack Nicholson's wonder en ANTI romantische comedy

Deze zwerver met het 'I need a miracle'-bord is een goede bekende op Hollywood Boulevard. Ik heb het hem niet durven vragen, maar wie weet was hij ooit een acteur met een droom. Of een producent.

De beste vriend van acteur Jack Nicholson heet Harry Gittes, een producent, die ook een wonder nodig had.

Mensen, die de films van Jack Nicholson goed kennen, begint nu een lampje te branden. Ja, heet Jack Nicholson in de film CHINATOWN niet Gittes?

Inderdaad, Jack heeft zijn rol genoemd naar zijn vriend.

Diezelfde Harry Gittes zag jaren later dat Jack enorm veel moeite had met de nieuwe verloofde van zijn dochter. Jack haatte die lul. Weg moest die van zijn dochter!

Maar Jack kon er niets aan doen.

Harry had toevallig een boek, wat hetzelfde onderwerp had. Hij gaf het aan Jack. Misschien een film?

Jack zei onmiddellijk ja, want nu kon hij in film doen, wat hij niet tegen die lul van een verloofde in het echt kon doen.

Het was een rol, die Jack normaal nooit gespeeld had. Maar hij gebruikte het nu als een soort therapie.

Niet dat het makkelijk ging. Jack wilde allerlei aanpassingen in het script, en veel voice overs, want hij wilde wel enorm 'genieten'.

Maar de schrijver kreeg toevallig net een lucratief aanbod om JURRASSIC PARC 3 grondig te herschrijven voor enorm veel geld per week, dus die was er niet.

Daarbij maakte de distributeur ook problemen, want deze film was toch geen goede opvolger voor Jack na het succesvolle AS GOOD AS IT GETS: Dit was zelfmoord voor Jack als filmster...

Uiteindelijk werd de film toch gedraaid... Jack was blij, want hij had zijn 'therapie-speeltje' gehad. En Harry Gittes was blij dat zijn vriend Jack weer blij was.

Tot ieders verbazing werd de film ABOUT SCHMIDT een gigantisch financieel succes. En Jack werd tot zijn verbazing enorm geprezen voor zijn gewaagde keuze in acteren. Het leverde hem zelfs een Oscar-nominatie op.

Tja, zei Edward Wang, de assistent van Harry Gittes, die dit vertelde: Misschien is het toch waar wat scenarioschrijver William Goldman ooit zei: Nobody knows anything in Hollywood...

Hij werkt al een tijd hard aan iets nieuws: De eerste ANTI-ROMANTISCHE COMEDY:

Het gaat over een man, die bij zijn verloving wegloopt.

20 jaar later gaat ie terug, en hij ziet dat haar leven geruineerd is, ze vertrouwt niemand meer, waardoor ze haar familie geruineerd heeft.

Maar hij jumpstart dan hun levens weer...

Dat klinkt als een goed verhaal. Tom Hanks doet mee. Dit zou een groot succes moeten gaan worden...

Maar al jaren lukt het niet om dit echt van de grond te krijgen.

Eigenlijk is het wachten op zo'n Jack-Nicholson-haat-zijn-dochters-verloofde-maar-dan-anders...

Oftewel hopen op een wonder...

Tom Cruise geeft me een hand en tikt op hoofden

Tom Cruise geeft me een hand en tikt op hoofden?

Jazeker!

Gisteravond naar de opnames van de late night show Jimmy Kimmel Live geweest. Dat is een praat-programma zoals Jay Leno en David Letterman door de week hebben rond half 12. Jimmy's studio zit op de Hollywood Boulevard, recht tegenover het Kodak Theatre, waar de Oscars altijd uitgereikt worden.

Deze week werd bekend dat Jay Leno volgend jaar vervroegd wordt: Hij krijgt 5 avonden per week van 10 tot 11 uur een nieuwe show. Dat is leuk voor hem, maar dat is heel slecht nieuws voor de makers van grote tv-drama's als ER, CSI en LAW & ORDER.

Want ineens hebben die 5 uur per week minder uitzendtijd. Dat betekent dus dat op maandag er geen ER meer nodig is, op dinsdag geen CSI, op woensdag twee sitcoms van een half uur niet meer nodig en ga zo maar door.

Jimmy Kimmel heeft daar ook last van, want nu gaan alle goede gasten naar Jay Leno, want die zit nu eerder dan hem, en op prime time.

Gisteravond had Jimmy een topgast: Tom Cruise. Hij kwam natuurlijk promotie maken voor zijn film VALKYRIE, maar dat mocht er niet zo dik bovenop liggen, dus moest er eerst even leuk spontaan gebabbeld worden.

Nou ja "spontaan": Tom had zijn antwoorden op tekstborden staan, die een bevallige dame net buiten beeld vasthield. En Tom raakte duidelijk geirriteerd, toen Jimmy blijkbaar van het afgesproken toneelstukje afweek.

Jimmy vroeg namelijk ineens of Tom ook kookte voor zijn vrouw Katie Holmes en hun kind Suri.

Tom bleef wel lachen, maar even was er paniek. "Ja natuurlijk kook ik," zei Tom snel: "Ik ben een echte family man". En Tom wilde weer snel door met het gescripte toneelstukje.

Maar Jimmy vroeg door: "Wat kook je dan?"

"Oh", zei Tom, "ik heb een aantal favoriete recepten, die ik heel goed kan koken." En Tom wilde weer door.

Maar Jimmy vroeg: "Wat is je super favoriete recept?"

Tom dacht na... "Eh, ja zoveel".

Maar Jimmy wilde het echt weten. Tom dacht en dacht. En ineens zei hij: "Spaghetti."

"SPAGHETTI IS HET FAVORIETE RECEPT VAN TOM CRUISE?"

"Eh ja", zei Tom: "Spaghetti eh carbonera." En Tom wil weer snel door naar de promotie van zijn duistere Nazi-film, die een paar maanden geleden nog gereshoot werd in de warme Californische heuvels, nadat tijdens publiekstests was gebleken, dat niemand begreep dat die man met het ooglapje Tom Cruise was.

Maar Jimmy zei: "En hoe kook jij dat dan, Tom, jouw favoriete recept van die spaghetti carbonera?"

Tom kon hem wel killen. Maar hij zei: "Eh... ik eh neem eh olijfolie... en dan eh..."

Het werd pijnlijk.

Jimmy probeerde te helpen: "En dan....?" Geen antwoord. "Spek?" Tom aarzelde. "Of ham?"

Tom zei: "Nee eh, van die andere worst... ik kan er even niet opkomen... maar eh Suri kijkt ook naar mijn films, wist je dat, en ze huilt omdat RAIN MAN slecht afloopt."

Pfffff, ging er door de zaal. Grote opluchting, omdat het duidelijk was geworden, dat Tom waarschijnlijk nooit in een keuken komt, tenzij hij er vanwege een film in moet spelen.

Daarna moest Tom een spelletje van Jimmy spelen: Daar had hij duidelijk ook geen zin in, maar ja... hij moest VALKYRIE promoten...

Het spel heet: WIE KAN BINNEN 30 SECONDE OP DE MEESTE HOOFDEN VAN MENSEN TIKKEN.

Jimmy en Tom gingen naar buiten, en probeerden allebei binnen 30 seconde de meeste hoofden van niets vermoedende voorbijgangers te tikken. Dat was erg amusant: Stel je voor: Je loopt over de stoep en ineens komt Tom Cruise op je af en tikt op je hoofd...

Jimmy liet Tom winnen, leek het. Tom tikt 44 mensen in 30 seconde op hun hoofd. Dat was inclusief de nep-Johnny Depp en de nep-Superman, waarmee toeristen op de foto kunnen.

Iedereen was blij dat het daarna afgelopen was.

En toen gebeurde iets, waarvan iedereen zei, dat het nog nooit gebeurd was:

Tom ging niet met zijn bodyguards weg, maar kwam naar ons, het publiek, toe. En hij stak zijn hand uit... En begon handen te schudden.

Iedereen werd helemaal wild.

Wij dachten: Sjee... daar komt Tom Cruise... en dadelijk steekt ie zijn hand naar ons uit...

En inderdaad: Hij stak zijn hand naar me uit...

En natuurlijk schudde ik hem. Net als iedereen. En daarna verschenen er manden met snoep. Dat bleek een kadootje van Tom aan ons.

Even dachten we nog om dat snoepje te bewaren. Dan konden we het naast het favoriete Bill Clinton-chocolaatje leggen, wat we ooit stiekem in het Witte Huis kregen van een security guard, die er een paar gejat had (wat wij toevallig zagen)...

Romantic comedies... maar dan fris (en erg verkoopbaar)

Deze kerstman vliegt echt in de lucht... 

Althans zo lijkt het, in een van de duurste winkelcentra van Los Angeles. Boven een supersonisch spuitende fontein zijn onzichtbare draden gespannen, waar de gouden Kerstman om het half uur door de lucht vliegt. En dan sneeuwt het ook!

Deze luxe open 'mall' heet THE GROVE. Om een idee van de luxe te geven: In de parkeergarage hangt een kroonluchter. 

Hier was gisteravond een speciale voorvertoning van de film THE READER, met Kate Winslet en Ralph Fiennes, van de regisseur van THE HOURS. Als speciale attractie was de schrijver, de Engelsman David Hare, aanwezig.  

Rond deze tijd zijn veel van die screenings, omdat het pre-Oscar tijd is.  De Hollywood Studio's hopen zo nog wat extra leden van de Oscars binnen te krijgen. Binnenkort stemmen die. En inderdaad: Kate Winslet lijkt een goede kans te maken op een nominatie. 

Ik zal niets over de film vertellen, omdat ik dan niet anders kan dan een hele hoop bederven. 

Maar er was 1 opvallend iets, waarover ik wel kan vertellen: De variatie op de LOVE STORY.

Dat is een moeilijk genre, een love story of een romantic comedy.  De bekende elementen liggen voor de hand, maar juist hetgeen wat het fris en nieuw maakt is heel moeilijk.

Ooit kwam een onbekende schrijver naar Hollywood. Zijn logline was: 

Een love story, waarin de geliefden elkaar pas op het allerlaatst ontmoeten (op de Empire State Building).

JA! zei Hollywood meteen. Dat is fris en nieuw. En toch herkenbaar. En dat werd SLEEPLESS IN SEATTLE (dat overigens een Oscar won voor het scenario).

Een paar jaar geleden was er een onbekende schrijver uit New York, die Hollywood de volgende logline aanbood:

Een love story, waarin de man zijn geliefde pas voor het eerst ziet als ze dood op de snijtafel bij de patholoog ligt.

JA! zei Hollywood meteen. De volgende dag zei Denzel Washington dat ook, binnen een week zei top-regisseur Tony Scott ook, en dat werd de film DEJA VU.

Zo komen we bij deze film, THE READER.  David Hare vertelde dat dit eigenlijk een hele ongebruikelijke love story is. Ga maar na: Hier is de logline:

Een love story, waar tijdens het verloop van het verhaal de geliefden niet steeds meer 'in elkaar gaan', maar de geliefden gaan juist steeds meer 'uit' elkaar... 

Op zich zou zo'n originele kijk op een love story voldoende zijn om Hollywood JA! te laten zeggen (en je er een hoop geld voor te betalen).

Maar in dit geval was het verhaal al een heel groot succes als boek.

David Hare vertelde enorm interessante dingen over de film. Maar daarover kan ik nu niets zeggen, omdat ik anders de verrassing van de film weg geef.

De zaal overigens was grotendeels verbijsterd. Dan maak je aan den lijve mee, dan Amerikanen weinig op hebben met 'Europese films' als deze THE READER. Wat voor ons Nederlanders als gewoon wordt ervaren, vindt men hier op zijn minst heel erg vreemd. 

Maar ja... Toen ik buiten kwam, vond ik het op mijn beurt ook wel weer vreemd, dat er een gouden Kerstman door de lucht vloog en het kunstmatig sneeuwde... in een temperatuur van 25 graden... 

Rutger Hauer en de engel in de UFO

Van links naar rechts: Regisseur Ad Bol, actrice Micky Hoogendijk, Rutger Hauer en ondergetekende.  Niet op de foto: Regisseuse Paula van der Oest, regisseur Bobby Boermans en scenarioschrijver Marian Batavier. Gisteravond in het Sunset 5 theater aan de Sunset Boulevard.

Daar draaide BLINDSPOT. Ad Bol maakte deze film geheel onafhankelijk. Iedereen werkte vrijwel voor niets mee, en de rest financierde hij door zijn zolder te verkopen. 

De film won vervolgens de prijs voor de beste regie op een Spaans filmfestival, en op het New York Independent Film en Video Festival won Micky Hoogendijk de prijs voor beste actrice en Ad voor beste Film Noir. 

Rutger Hauer kwam langs, omdat hij Ad kende vanwege de Rutger's geweldige initiatief: de Rutger Hauer Filmfactory.  Grote klasse van Rutger! Juist dankzij Rutger's Filmfactory worden mensen geinspireerd om zelf volkomen onafhankelijke films op te zetten... of zoals Nike zegt: JUST DO IT.

Achteraf was er een discussie over de film, en weer viel me op, dat Amerikanen toch vaak heel anders denken dan wij. 

Dat werd nog eens bevestigd door de televisie vanmorgen hier: Dat ging over de uitslagen van een soort Nipo-test over waar de Amerikanen in geloven.

Wat bleek: 73% van alle Amerikanen gelooft in het bestaan van Engelen.

Iets minder dan de helft van alle Amerikanen gelooft in Heksen. 

Bijna 60% van alle Amerikanen gelooft dat de Duivel echt bestaat.

Bijna de helft van alle Amerikanen gelooft in het bestaan van Geesten.

En een derde van alle Amerikanen - dat is dus rond de 100 miljoen Amerikanen- gelooft in...

UFO's.

Dat zegt toch iets...

Hoeveel procent van de Nederlanders zou in UFO's geloven?

Ik schat nog geen 2 procent.

Hoeveel procent van de Nederlanders gelooft in Heksen? 

Toch niet bijna de helft van alle Nederlanders?

Ik schat ook nog geen 2 procent.

Dus Nederlanders verschillen op dat gebied echt wel met de Amerikanen. 

Het is dankzij deze Nipo-test ook weer makkelijker voor me te begrijpen dat hier zoveel films over UFO's, Engelen, Geesten en de Duivel zijn. Want Amerikanen geloven er echt in...

Wie weet toch eens meenemen bij het bedenken van een volgend film idee: Een Engel, die op de aarde landt in een UFO, en vervolgens...

Oh ja: En 75% van de Amerikanen gelooft dat er ook echt Wonderen gebeuren.  

Geen idee of ze dat ook al VOOR de economische crisis geloofden.

Pitch je idee aan Mel Gibson, Denzel Washington, Richard Gere, Steve Martin of Jennifer Lopez en wordt binnen twee uur miljonair

Een van de twee mannen op de foto is Christopher Lockhart, een van de grote pitch-koningen van Hollywood.

Is het de staande man of de liggende man?

Eerst werkte hij bij top-agentschap ICM. Nu werkt hij bij top-agentschap William Morris. Dat is zo voornaam, dat het een eigen straat heeft. Dat heeft hier verder alleen L. Ron Hubbard, dat met vele Scientology-gebouwen zeer prominent aanwezig is in Hollywood.

Chris heeft direct toegang tot Mel Gibson, Denzel Washington, Richard Gere, Jennifer Lopez en Steve Martin.  Als hij je film-idee geschikt vindt voor een van de bovengenoemde sterren, dan belt hij ze direct, en dan rijdt hij je er meteen naar toe.

Zo kun je binnen twee uur ineens miljonair zijn. Met een film-idee van maar 1 regel. Of hoogstens 3 of 5 regels, meer hoeft echt niet. Mag zelfs niet.

Een voorbeeld van zo'n pitch is: "A guy has to proof his innocence for a murder he hasn't committed yet." 

Dat is de Spielberg's film MINORITY REPORT, met Tom Cruise. 

De regel is: Als je iemand iets pitcht moet diens reactie zijn: WOOOWWW! 

Of eventueel: JEEEEE----SUS! (WAT ERG EN TEGELIJK INTRIGEREND!) 

Het heeft niets met duur te maken. Hollywood kan duur helemaal niet schelen: Het gaat erom of het te verkopen is: Duur of goedkoop, maakt niet uit.

En het kan echt heel goedkoop zijn: Neem bijvoorbeeld de film THE BREAK UP: Dat is een heel goedkope film, die zich grotendeels binnenskamers afspeelt rond een relatie, die eindigt. (Het enige dure waren de twee sterren, Jennifer Aniston en Vince Vaughn).  

1 keer in het jaar is Chris te gast bij een bepaalde Hollywood Writers Group. Alle leden mogen dan pitchen. De zaal is altijd al maandenlang uitverkocht. 

Ook mensen die niet pitchen komen, want het is een groot spektakel. Wij zagen het al een paar keer, en het is met name door Chris' zijn leuke, onconventionele manier van reageren op de pitches. 

Soms gaat hij als een wildeman te keer, soms gaat hij er ineens gewoon bij liggen, zoals op de foto.

Maar het is allemaal schijn, want hij is diep serieus. Hij zegt: Als je wil meedoen met de grote jongens, dan behandel ik je ook als de grote jongens. 

Hij zegt: Dus als ik zeg dat je pitch niet goed is, ga dan niet zeuren, dat je script misschien wel goed is, want DAN IS JE PITCH GEWOON NIET GOED EN HEB JE JE HUISWERK NIET GOED GEDAAN EN VERDOE JE MIJN TIJD!

En hij heeft natuurlijk gelijk: Het is een zeer precies vak, een gouden pitch maken. En het wordt telkens maar weer onderschat hoe moeilijk dat is. Iedereen denkt: Ach, dat doe ik even... en komt nergens. Want er zit een volledige "dubbele" structuur en een bepaald eisenpakket onder dat schijnbaar eenvoudige zinnetje.

 

(Ons aankomende boek gaat hier ook over: Wat zijn de elementen van een goed film-idee).

Een paar voorbeelden van zijn reacties op pitches uit de zaal: 

Iemand pitchte: Een actie-film over een modder-verschuiving, dat een trailerpark (een soort woonwagenkamp) bedreigt.  Chris reageerde: Who the fuck cares about trailerparks!

Iemand pitchte: Een comedy over een werkeloze man, die een cult start om geld te verdienen. Chris reageerde: Wat is er in Godsnaam comedy aan een cult als Charlie Manson of Waco?

Iemand pitchte: Een comedy over iemand, die vervelende mensen uit zijn telefoon-geheugen verwijdert, en dan blijkt dat hij ze in het echt ook heeft verwijderd. Chris reageerde: En dan? Waar is de rest? Je hebt een half idee, dus kom met de andere helft, die het WOOOW maakt, en we zijn in business. 

Iemand pitchte: Een kerstfilm over een kind dat de speelgoedfabriek van de Kerstman op de Noordpool moet redden, want de Noordpool is bijna weggesmolten vanwege global warming. Chris reageerde: BOOOORING. Weer zo'n kind dat Kerstmis redt. Kom eens met iets origineels.

En zo kwamen er nog vele pitches. Helaas zat er geen topper in. Maar het had gekund. En je hoeft er geen enkele opleiding voor te hebben. Alleen een heel goed idee. Iedereen kan het... 

Dat bewees vorig jaar JUNO, geschreven door een ex-paaldanseres (en ze won er de Oscar mee): Logline: Een zwangere scholiere besluit zelf een adoptiemoeder uit te kiezen voor haar aanstaande baby.

Volgende week gaat hier de nieuwe film van Clint Eastwood in premiere: GRAN TORINO: Geschreven door een vrachtwagenchauffeur, die fruit vervoert, in een cafe, met wat hulp van de barman en een gasfornuisverkoper. Logline: Een verongelijkte veteraan uit de Korea-oorlog besluit zijn Aziatische buurjongen te veranderen, nadat die zijn meest dierbare bezit heeft gestolen: Een Gran Torino (een wagen uit 1972).

De deur van Chris staat in principe altijd open. Want... de grote Hollywood Studio's weten dat originele ideeen altijd van buiten komen. En niet van henzelf.

Vervolgens hebben de Studio's dan wel enorm veel data en ervaring om zo'n idee ten volle te realiseren. 

En Hollywood is heel bang dat het net jouw geweldige idee mist...

We hebben Chris' zijn  directe nummer, dus als iemand een WOOOOOW pitch of een JEEEE-SUS pitch heeft, dan kun je hem via ons direct bereiken.  

Tarantino-gaffer ziet licht

Mijn internet deed het niet. Daarom snel naar de dichtstbijzijnde plek met gratis internet: Jack In The Box. 

Dat is een soort McDonald's, maar dan van 'lager' allooi. Als McDonald's Albert Heijn is, dan is Jack In The Box de Aldi. 

Als je erg arme Amerikaanse wijken inrijdt, dan zie je op gegeven moment nergens meer winkels met bekende namen van franchises. Behalve eentje: Jack In The Box.

Die is meestal 24 uur per dag open, alle dagen van het jaar, ook op eerste Kerstdag. Het stikt er dan van de zwervers, die zich proberen te warmen.

De Jack In The Box, waar ik me heen haastte, staat midden in Hollywood, tegenover de Amoebe muziekwinkel, waar je minstens 1 keer geweest moet zijn als je hip wil zijn.  

Ik stond achter een rommelige vijftiger, die een beetje op Geert Mak leek. Hij droeg een crew jasje van KILL BILL 2  van regisseur Tarantino.  

Ik dacht: Toch even vragen. Hoe was dat nou, met Tarantino en zo...

Hij vertelde mopperig dat hij chef licht was en dat deze Tarantino-film gewoon een klus als alle andere klussen was. Ach die Tarantino, die was eigenlijk niet anders dan de gemiddelde andere regisseur: Een wat opgefokte creatieve gek, die steeds iets onmogelijks wil, wat wij gewone crew-mensen maar weer moesten oplossen... 

Hij bestelde een hamburger en zei: Ach meneer, ik weet niet of u wel eens een regisseur op een set gezien heeft: Dat zijn vaak net kleine tirannen, die denken dat ze ineens een hele grote u weet wel hebben...

Ik dacht: Laat ik nou maar niet zeggen dat ik ook regisseur ben. 

Meteen begon hij over de slechte situatie hier in Californie. Want al het filmwerk is verhuisd naar het goedkope Canada. En sinds een paar jaar naar andere staten, die geweldige tax-breaks geven. 

En dat betekent dat hij nooit meer aan het werk komt. Want hij mag vanwege de vakbond niet buiten Californie werken.  

Daarom is hij nu al lange tijd zonder werk. Vanwege die verdomde vakbond, die voor hem moet zorgen, maar nu zorgt dat hij nooit meer kan werken.

Nee, hij zag het somber in. 

Maar, zei hij, ik had nooit kunnen dromen dat een zwarte man president van Amerika zou worden. Dus wie weet is er nog hoop...

Ik nam een kop koffie (want op je bonnetje staat de code om draadloos te kunnen internetten). Buiten zag ik dit schilderij van Obama hangen. 

Een zwarte zwerver verderop zag me blijkbaar kijken: Hij zei: Belachelijk toch! President van Amerika, dat is de slechtste baan, die er bestaat. En wie krijgt weer die slechtste baan? Een zwarte!

Batman met condoom

Is BATMAN schrijven leuk?

Ja en nee, vertelde deze Dan Waters. Hij schreef BATMAN RETURNS, dat in Amerika meer dan 150 miljoen dollar aan de kassa opbracht. 

Het is ja leuk, omdat het zijn grootste droom was. Toen hij eraan begon, dacht hij dat het 'beter dan sex' was.

Maar... in Amerika zijn minstens 50 miljoen mensen, die zichzelf Batman-kenner vinden. Zij weten het allemaal beter; een beetje zoals in Nederland iedereen het beter weet dan de trainer van het nationale voetbalelftal. 

En als je ook maar iets fout doet, 'wensen ze massaal dat je kanker krijgt'. En nog veel ergere dingen.

Dus hij moest supervoorzichtig zijn met elk woord, wat hij schreef.  

Batman schrijven bleek dus niet 'beter dan sex', vertelde hij: 'Batman schrijven is als neuken met 50 condooms om'.

Een zelfde soort ervaring had scenarioschrijver William Goldman (MISERY, BUTCH CASSIDY, MARATHON MAN, THE PRINCESS BRIDE plus 20 andere speelfilms). 

Hij kreeg ooit de opdracht om een scenario te schrijven van het toen nog ongepubliceerde boek ALL THE PRESIDENT'S MEN, over de val van President Nixon door de Watergate-affaire. 

Een enorme eer!

Maar ook een enorme last. Want alle feiten moesten kloppen. Want anders zouden "all the president's men" de filmstudio voor vele miljoenen kunnen aanklagen. 

Probleem was: Niemand kende alle feiten nog echt. En de schrijver van het boek moest de identiteit van 'Deep Throat', de mysterieuze grote tipgever geheim houden.

Dus Goldman schreef steeds iets, en vloog dan steeds naar de schrijver om hem het te laten lezen. En dan vroeg hij: Klopt dit, in de zin dat de filmstudio niet aangeklaagd kan worden?

De schrijver zei dan of 'ja' of 'herschrijf het nog maar eens'.

Uiteindelijk kwam het goed. En Goldman's script won een Oscar. 

Maar zo leuk als het voor de buitenwacht leek, was het schrijven dus niet...

Pitch jezelf rijk

Deze meneer is vrolijk. Dat komt omdat hij iets nieuws heeft uitgevonden.

Vroeger ging je een hokje op het station in voor je pasfoto's. 

Dat hokje-idee bracht hem op dit hokje-idee: 

In dit hokje kun je je pitch voor je film of je tv-idee op een camera laten vastleggen.

Net zo lang tot je niet meer zenuwachtig bent en het foutloos als een professioneel acteur kunt vertellen.

En dat filmpje zet hij op een speciale site, waar professionals komen kijken, of ze nog iets zien, waar ze veel geld voor willen betalen. 

Je hoeft er trouwens niet helemaal voor naar dit hokje. Je kunt het ook thuis opnemen, in je eigen relaxte omgeving, en als je wil kun je ook iemand anders voor je laten pitchen. Of je kunt je oma ook even laten zien, als je verhaal toevallig op haar is gebaseerd. 

En dan mail je het filmpje gewoon naar die site.

Volgens deze man is het het ei van Columbus. 

Ik vind het ook wel een beetje Columbus, want je hoeft nu niet zoals Columbus eerst helemaal naar Amerika te gaan (waar je net als Columbus het goud/geld zoekt). 

Pitchen aan Hollywood is ineens binnen handbereik voor iedereen.  Er is geen enkele excuus meer om jezelf niet rijk te pitchen. (Het kost 19 dollar per maand om op de site te staan.)

Het (zwakke) punt is nog een beetje die Hollywood-professionals. Want ik vraag me af of die wel braaf elke dag naar deze site gaan kijken. 

Maar... Hollywood is gebouwd op angst. De angst dat je het volgende gouden idee zal missen. Dus wie weet is dit echt het ei van Columbus... 

Kijk zelf maar op hun site of je het iets vindt: www.pitchq.com.

Schatrijk met vreemd beroep

Deze man is een schatrijk. Elk jaar verdient hij miljoenen met scenarioschrijven. Toch heeft hij al vele jaren geen scenario meer geschreven.

De carriere van deze Paul Guay begon goed. Hij kreeg zijn doorbraak, toen hij gevraagd werd om een grote film te schrijven. Dat was LITTLE RASCALS, gebaseerd op een populaire filmserie uit de tijd van Charlie Chaplin, bedacht door toenmalige studiobaas Hal Roach.

Maar de film kreeg de slechtste kritieken ooit. Eentje ervan was: "Het is maar goed dat bedenker Hal Roach dood is. Want als hij dit zou zien, zou hij spontaan dood vallen."

Gelukkig voor Paul waren de opbrengsten van de film wel weer heel goed. En zo kwam hij toevallig in contact met Brian Grazer. Dat is een levende legende: De producer van tientallen films, als SPLASH, APOLLO 13, DA VINCI CODE, ED TV, AMERICAN GANGSTER en noem maar op. Voor A BEAUTIFUL MIND met Russel Crowe kreeg hij een Oscar.

Deze producer (met gestyled warrig haar, alsof hij net uit zijn bed komt) vroeg aan Paul en diens schrijfpartner of ze nog een idee hadden.

Paul zei: "Tja, we hebben iets over een man, die liegt en-"

De excentrieke producer sloeg meteen een paar keer met zijn vuist op tafel terwijl hij schreeuwde: "I LOVE IT, I LOVE IT, I LOVE IT!!"

Paul was stomverbaasd: Wat doet die producer nou?

Die producer vroeg: "En wat heeft die liegende man voor beroep?"

Paul zei: "Nou, we dachten aan een advocaat en-"

Weer sloeg de excentrieke producer met zijn vuist op tafel, maar nu schreeuwde hij: "WE'RE GOING TO MAKE THIS MOVIE, WE'RE GOING TO MAKE THIS MOVIE!!"

En zo gebeurde het. Paul en zijn schrijfpartner konden meteen aan de slag: Ze hadden twee zinnetjes gezegd, de producer had tien keer met zijn vuist op tafel geslagen, en klaar is kees.

LIAR, LIAR werd een grote hit, in 1994. Maar daarna is er nooit meer een scenario van Paul gekomen.

Toch verdient hij nu meer met scenarioschrijven dan ooit.

Hij vertelde dat dat allemaal komt door het volgende dilemma:

Hij zelf vindt dat er per jaar 400 'echte' films gemaakt worden (kwa budget). Daarvan zijn er zeg maar even 100 comedies.

Hij moet dus zorgen dat hij 1 van die 100 wordt.

Maar er worden elk jaar 50.000 scripts geschreven, die gedeponeerd worden bij het Writer's Guild, en dan waarschijnlijk ook nog eens 100.000 scripts, die niet gedeponeerd worden.

Van die 150.000 scenario's per jaar zijn er zeg maar even 40.000 comedies.

Wat is dan zijn kans: 40.000 comedy-scenario's, die vechten voor 100 plaatsen.

Hoe groot is dan zijn kans dat zijn script gemaakt wordt?

1 op de 400.

Dat betekent dat hij moet zorgen, dat zijn script beter is dan 39.600 andere scripts. Hij schat dat hij dan zeker 1 jaar aan zijn scenario moet werken, om het supertop te krijgen, zodat hij durft te concurreren.

Dat betekent ook: 1 jaar geen inkomsten. En maar hopen dat het scenario verkocht wordt.

Als het niet verkocht wordt, heeft hij 1 jaar geen inkomsten gehad....

Dat is dus nogal een gok...

Dit is de ene kant van zijn dilemma. Nu de andere kant: Door het supersuccesvolle LIAR, LIAR hoort hij bij het kleine clubje van Hollywood van her-schrijvers.

Die worden per week ingehuurd, als een studio wil dat film X doorgaat, maar de bank bijvoorbeeld vindt dat er nog niet genoeg zekerheid is, dat de investering terugkomt.

Dan zegt de studio: "Okee, wij huren de schrijver van het supersuccesvolle LIAR, LIAR in om een polish te doen." En dan vindt de bank dat meestal een "garantie".

Soms huurt een studio wel 6 schrijvers in, die allemaal ooit een aansprekende, succesvolle hit hebben geschreven. Zo wordt bij actiefilms heel vaak de schrijver van SPEED ingehuurd, en als men echt wanhopig is, huurt men William Goldman in, een van de succesvolste scenarioschrijvers alle tijden.

Dat doen ze alleen maar om te "garanderen" dat hun investering met grote winst terug zal komen. En natuurlijk doen ze het ook, om te zorgen dat ze zelf niet ontslagen worden, als de film toch flopt.

Want dan kunnen ze zeggen: "Luister, ik heb er alles aangedaan: Ik heb voor deze film als her-schrijver de schrijvers van JURRASSIC PARC, DA VINCI CODE, STARWARS en HARRY POTTER ingehuurd. Wat had ik nog meer kunnen doen?"

Ik vroeg: "Wat verdien je dan met dat her-schrijven?"

Dat wilde Paul niet zeggen. Maar het minimum is 100.000 dollar per week. En vaak word je dan voor 3 weken gehuurd.

"Maar", zo zei hij, "het ligt vaak veel en veel hoger..."

Ja, het is natuurlijk wel te begrijpen, dat hij niet een jaar op de pof gaat schrijven, als hij af en toe 1 miljoen dollar per maand kan verdienen..

Kom bij de populairste serie ter wereld

CSI is de populairste tv-serie ter wereld. 

Geschat wordt dat er gemiddeld 250 miljoen mensen naar kijken.

Stel je voor: Je schrijft een aflevering en daar kijken TWEE HONDERD VIJFTIG MILJOEN MENSEN naar.

Is dat niet zo'n beetje heel Europa (zonder Rusland). Of heel de Verenigde Staten (zonder Californie)?

Deze Daniele Nathanson schrijft afleveringen van CSI. Het lijkt mij een enorme druk om steeds iets te moeten schrijven, wat een kwart miljoen kijkers goed moeten vinden. 

Maar zij heeft daar geen last van. Haar druk ligt binnen CSI. Want zij schrijft voor CSI-New York (dat grotendeels in Los Angeles wordt opgenomen). 

En CSI-New York scoort vaak net iets minder dan het super populaire CSI-Miami (dat ook grotendeels in Los Angeles wordt opgenomen). 

De baas van CSI stimuleert die concurrentie enorm. Niemand van CSI-New York mag praten met CSI-Miami of met CSI-Las Vegas (dat ook grotendeels in Los Angeles wordt opgenomen). 

Ik vroeg haar hoe je dat nou wordt, schrijver van 's werelds populairste serie?

Nou, dat was heel eenvoudig. Je moest zorgen dat je er 'writer's assistent' werd. 

Dat betekent dat je tijdens CSI-schrijvers-vergaderingen alles notuleert. En later in een logische volgorde zet. Dat is een niet zo makkelijke baan, want de schrijvers roepen allerlei ideeen voor allerlei scenes en verhaallijnen door elkaar heen.

Als je dat goed doet, dan kom je vanzelf aan de beurt. Want tijdens een schrijf-seizoen is er altijd op gegeven moment PANIEK!!!

Bijvoorbeeld als een scenario voor een aflevering ineens wordt afgekeurd door de opperbaas. Dan moet er heel snel een nieuwe komen. Maar alle schrijvers zijn al aan het werk aan andere afleveringen. Wie o wie kan het schrijven? 

Op dat moment zeg je heel casual: "Weet je, ik ben natuurlijk goed op de hoogte, want ik heb alle vergaderingen gevolgd. En nou heb ik toevallig een ideetje-"

En voor je de zin kan afmaken, heb je de schrijfopdracht. 

Als je die goed volbrengt, ben je een 'schrijver waar je op kunt vertrouwen'.

Dat klonk mij nogal als een uitzonderlijk geval in de oren. Maar even later sprak ik een schrijver van de tv-serie PRISON BREAK.  En ik vroeg hem hetzelfde: 

Hij antwoordde: Weet je, ik ben begonnen als 'writer's assistent'. En op gegeven moment zaten ze met hun handen in het haar, want er was iets uitgevallen. En toen zei ik...

Zo doe je dat dus. Als 'writer's assistent' beginnen. Maar hoe word je dat? 

Beide zeiden: Oh, je moet natuurlijk wel een vriendje hebben... 

CSI-schrijver word je dus als je een vriendje binnen CSI hebt...

Kanker zorgt voor wereldhit

Dit is Steve Faber. Ooit schreef hij voor de comedy-serie MARRIED WITH CHILDREN.

Toen kreeg hij kanker.

Sorry, zeiden de dokters, we proberen nog chemo, maar je bent eigenlijk opgegeven.

Steve zag het niet meer zitten. Hij wilde er een eind aan maken. 

In de terminale afdeling van het ziekenhuis, waar hij lag, kon je direct naar iemand voor geestelijke bijstand bellen. Op zijn telefoon stond dat als je '2' draaide, dat je dan direct een rabbi aan de lijn kreeg. Op '3' kreeg je een dominee. Op '4' een priester. En op '5' een iman. 

Maar Steve was Boeddhist. En die stond er niet op. 

Na veel gedoe kreeg hij een net afgestudeerde Boeddhist aan de lijn.

Die zuchtte diep: Moest hij echt vandaag komen? 

Ja, zei Steve.

Echt?

JA!

Een paar uur later liep de Boeddhist binnen. Hij klaagde verschrikkelijk over het verkeer, hij had alleen maar in de file gezeten, wat een gedoe. 

Fijn, dacht Steve: Heb ik dat: Een sjaggerijnige Boeddhist...

Nou, zei de Boeddhist: Wat is er dan zo belangrijk, dat ik helemaal de file in moest?

Steve zei: Ik wil dood.

De Boeddhist zei: Okee. Ga dan dood.

En de Boeddhist vertrok weer. 

Steve was stomverbaasd. Hij riep: Ho, wacht even, is dat alles?

Ja, zei de Boeddhist: Als je dood wil, ga dan dood. En als je wil leven, leef dan. Goedenavond...

En weg was hij. Steve dacht diep na: Ja, dacht ie, daar zit wel iets in. Wat wil ik nu eigenlijk? 

Vanaf dat moment besloot hij dat hij wilde leven. 

En 8 maanden later was hij genezen. 

Hij kon terug naar MARRIED WITH CHILDREN, schrijven voor schoenverkoper Al Bundy en zijn uitzichtsloze bestaan. Hij dacht: Wat zou de Boeddhist gezegd hebben? Waarschijnlijk: Dat kan je doen. Maar dat kan je ook niet doen. 

Hij dacht na: Wat wil ik nu werkelijk? 

Een film! Weg met MARRIED WITH CHILDREN. En hij begon met een vriend een scenario te schrijven.

Dat werd uiteindelijk THE WEDDING CRASHERS. 

Verkocht op de titel, en een tagline: "Verberg de bruidsmeisjes!". Dat was genoeg voor de poster: Twee mannen, de titel en de tagline. Iedereen zag de film meteen voor zich.

De film werd een gigantische kaskraker. Mede dankzij... een sjaggereinige Boeddhist.