De man links won een OSCAR voor een scenario dat ie IN DRIE DAGEN had geschreven...
Het werd een goedkope film, die je zo ook in Nederland kan maken.
Deze Michael Arndt schreef LITTLE MISS SUNSHINE uit enorme frustratie.
Niet omdat hij geen idee voor een scenario had. Nee, omdat hij als mens verontwaardigd was.
En VERONTWAARDIGING is de beste motivatie om iets te schrijven, zegt bestsellerschrijver John Grisham.
Michael was verontwaardigd vanwege deze man:
Arnold Schwarzenegger zag hij de hele dag op tv op verkiezingsspotjes, toen Arnold jaren geleden gouverneur van Californie wilde worden.
Arnold's slogan was: Ik wil alleen winnaars, geen verliezers.
Dat verontwaardigde deze straatarme scenarioschrijver zo, dat hij dacht: Daar ga ik iets aan doen. Maar wat? Wat is MIJN VISIE, die ik tegenover Arnold's "ik geloof alleen in winnaars-visie" kan zetten?
Ineens had hij het: "Meedoen is belangrijker dan winnen".
En toen kon hij razendsnel zijn script schrijven. Want hij wist nu dat zijn hoofdpersoon aan het eind van het script uiteindelijk tot zijn visie moest komen: "Meedoen is belangrijker dan winnen."
En hij wist nu ook wat zijn hoofdfiguur in het begin moest vinden: Namelijk Arnold's visie: " Alleen winnaars tellen."
Wie LITTLE MISS SUNSHINE kent, weet dat het begint met de hoofdpersoon, die net zo dwingend als Arnold uitlegt voor een zaaltje wat zijn gouden REGELS TOT SUCCES zijn. Zijn visie is dat je die moet volgen om een winnaar te worden. (Helaas voor de hoofdpersoon vindt niemand in dat zaaltje die regels iets).
Om de hoofdfiguur heen plaatste Michael twee andere "winnaars", waaraan je ziet dat winnen eigenlijk idioot is:
Zijn zwager, die voormalig literatuur-winnaar was (maar nu mislukt zelfmoord heeft gepleegd), en zijn zoon, die wil winnen door te zwijgen (en zichzelf daarmee enorm tekort doet).
En natuurlijk plaatste Michael ook zijn eigen visie om de hoofdfiguur: Namelijk opa: Dat is een coke-snuivende, vloekende eigenheimer, die vindt: "Meedoen is belangrijker dan winnen". Maar naar zo'n gek luistert niemand in het begin.
Michael legt ook nog een tijdbom onder het verhaal: De hoofdpersoon laat zijn iets te dikke dochtertje plechtig beloven dat ze een schoonheidswedstrijd zal winnen.
Het arme kind kan niet anders dan ja zeggen, terwijl wij allemaal weten dat dat nooit zal kunnen lukken.
En vervolgens stopt Michael al deze mensen in een geel oud Volkswagen busje op een tocht naar de schoonheidswedstrijd. Zo zitten ze "opgesloten" met elkaar in een rijdende snelkookpan, die langzaam maar zeker gaat "ontploffen".
Omdat Michael dus precies zijn VISIE tegenover een andere sterke VISIE zette, kon hij het script in drie dagen schrijven. Natuurlijk heeft hij het daarna nog wel 100 keer herschreven, maar de basis kwam door die visie:
Hij wist nu precies welke enorme spanningsboog de hoofdpersoon in zijn betoog maakte (ja, betoog, want een scenario is net als een essay een betoog van argumenten, alleen verpakt in emotie).
Resultaat: Een geweldige film, die we hier ook in Nederland hadden kunnen maken.
Bijna werd dit ensemble-stuk nog verknald, toen ROBIN WILLIAMS 1 van de rollen wilde spelen, waardoor hij er natuurlijke een onevenredig grote hoofdrol van had gemaakt. Maar dat weigerden de regisseurs.
Deze goedkope roadmovie werd in slechts 30 dagen opgenomen. Aan de bioscoopkassa alleen al bracht het zo'n 100 miljoen dollar op. Hij deed het geweldig over de hele wereld. In Frankrijk bijvoorbeeld gingen er al ruim 1 miljoen mensen heen.
De bijrol van opa won een OSCAR, en het scenario dus ook. Michael schrijft nu TOY STORY 3 en een nieuwe Robert Redford film.
En dat alles kwam doordat hij een VERONTWAARDIGING had, die tot een VISIE leidde, die hij tegenover een sterke andere VISIE zette...
Net zoals THE GODFATHER... maar daarover een andere keer. (Of als je niet kunt wachten: Lees ons boek "HET GEHEIM VAN HOLLYWOOD")
